Prolog

Would you know my name if I saw you in heaven?

Dwudziesty pierwszy maja tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego piątego roku. Krople deszczu spadały na marmurowe płyty pomników i ziemię tworząc niewielkie, rwące potoczki płynące między grobami. Pastor Hayward przemawiał do zebranych zapewniając o bożej opiece jaką otrzyma zmarły, oraz pocieszał jego bliskich, którzy pogrążeni w smutku stali w pierwszym rzędzie. Niektórzy płakali, inni ze wzrokiem przepełnionym bólem i współczuciem słuchali uważnie słów pastora. Miałam wtedy dziesięć lat. Między złożonymi do modlitwy dłońmi ściskałam maleńki bukiecik stokrotek – kwiatów przywołujących piękne wspomnienia związane z najważniejszą dla mnie osobą. Patrząc jak drewniana trumna znika pod ziemią czułam pustkę ogarniającą moje serce, nie potrafiłam wyobrazić sobie dalszego życia bez tej osoby. Ludzie są i nagle ich nie ma, bez względu na wiek, pozycję w społeczeństwie i status majątkowy. To takie przerażające.

- Żegnaj tatusiu… - wyszeptałam idąc powoli w stronę widocznej jeszcze trumny. Mokra od deszczu sukienka kleiła się do mojego ciała, buty zapadały w powstałym błocie, jednak nie zważałam na wszelkie przeszkody. Kroczyłam dalej nie spuszczając wzroku z celu, do którego zmierzałam. Stojąc tuż nad drewnianym wiekiem ucałowałam delikatne płatki kwiatów i położyłam na nim bukiecik. Uniosłam głowę ku zachmurzonemu niebu, w myślach odmawiając wszystkie modlitwy jakich mnie nauczono. Czułam ciepłe krople spadające na moją twarz i wiedziałam, że to wcale nie jest deszcz, ale jego łzy. Rozpaczał, bo już nigdy nie dane będzie mu do nas wrócić. Nigdy więcej dotknąć, przytulić, czy pocałować.

            Grabarze chwycili w dłonie łopaty rozpoczynając zasypywanie ciała. Patrzyłam jak jasne drewno przykrywają hałdy mokrej ziemi by zaraz zupełnie je pochłonąć. Nie potrafiłam płakać, chociaż wewnątrz czułam bolesny krzyk i lament. Tak bardzo kochałam tatę, być może nawet bardziej niż mogłam kochać samą siebie. Był wspaniałym człowiekiem, a teraz odszedł na zawsze. Bóg, ta dziwna i okrutna istota, zabrał go niespodziewanie, tym samym wyrywając mi serce z piersi, a po wszystkim pozostawiając wątłe ciało na zimnej ziemi, na pastwę cierpienia i rozpaczy. To był ten sam Bóg, który nazywał ludzi swoimi dziećmi oraz miał darzyć nas nieskończoną miłością, zapewnić ochronę przed złem. Jednak zamiast tego w straszliwy sposób odbierał ludziom najważniejsze dla nich osoby pozbawiając marzeń i dalszych chęci do życia. Czy na pewno był to Bóg? Być może ludzkim życiem kieruje ktoś lub coś zupełnie innego, a my nie mamy o tym pojęcia? W tym właśnie momencie przestałam mu ufać, czymkolwiek było. Nie chciałam powierzyć tej istocie swojego losu, wolałam zdać się na siebie. Już nie odnosiłam się do niego z szacunkiem, jak niegdyś. Najzwyczajniej w świecie zwątpiłam w istnienie czegokolwiek, tam, w górze.

_________________

Tytuł: Czy znałbyś moje imię, gdybym zobaczyła cię w niebie? - Eric Clapton, Tears in Heaven

Edytowano 23.03 2015

 Cześć tym, którzy zdecydowali się tu zajrzeć! Jak widać, niejaka Alexis Marie postanowiła podzielić się z Wami swoimi chorymi wizjami. Tak jak pisałam w zakładce Inspiracje, nie jest to mój debiut pisarsko-blogowy. Tworzę tę historię od nieco ponad dwóch lat i jest to dla mnie najważniejsze opowiadanie, jakie dotąd zaczęłam. O czym mniej więcej będzie? Sądzę, że poniekąd można domyślić się fabuły czytając opisy bohaterów.

 Powyższy prolog jest raczej ponury i smutny. Starałam się bardzo by był tajemniczy, nie zdradzał nic dotyczącego dalszego rozwoju wydarzeń. Czy mi się udało - opinię pozostawiam Wam. Data publikacji również nie jest przypadkowa, jednak tę kwestię już przemilczę, wszyscy fani Guns N' Roses wiedzą o co chodzi. :)

 Co do kolejnych rozdziałów - nie wiem kiedy pojawi się następny. Chociaż mam już napisane dwa oraz początek trzeciego, chciałabym napisać trochę więcej, żeby mieć jakiś materiał, tak na wszelki wypadek. Zastój twórczy, czy coś w tym stylu.

 Jeśli ktokolwiek przebrnął przez cały ten dość długi tekst, dziękuję bardzo za uwagę i poświęcony czas. Byłoby mi również niezmiernie miło gdyby ktoś wyraził swoją opinię na temat początku mojego opowiadania.

Pozdrawiam :)