Rozdział pierwszy

Black bandana, sweet Louisiana

Rayne – małe miasteczko położone na południu stanu Luizjana. Nie było ono raczej celem turystów chcących podziwiać bagienną faunę i florę, jednak miało swój urok. Skromne domy jednorodzinne otoczone były licznymi krzewami oraz drzewami, które rzucały cień na zielone trawniki, a ich gałęzie stanowiły ulubione miejsce zabaw mieszkających tu dzieci. Wzdłuż niektórych ulic ciągnęły się pasma roślinności oddzielającej miasto od mokradeł i pobliskiego jeziora. Centrum wyglądało nieco bardziej oryginalnie. Warsztat samochodowy, knajpa, niewielka przychodnia, sklepy spożywcze i inne betonowe budynki pokryte były szarą, lub beżową farbą. Oczywiście nie to, a malunki żab widniejące niemalże na każdym z nich, czyniło je wyjątkowymi. Żaby małe, duże, bardziej i mniej zielone – wszystkie piękne. Stały się znakiem rozpoznawczym tej mieściny oraz rozpromieniały masywne, wyglądające nieprzyjemnie ściany. Uwielbiałam te rysunki. Kojarzyły mi się z dzieciństwem, kiedy razem z siostrą wymykałyśmy się na bagna i tam ganiałyśmy za płazami. Teraz za każdym razem przechodząc obok takiej upiększonej budowli uśmiechałam się mimowolnie. To był jeden z wielu powodów, dla których tak bardzo kochałam to miejsce.

- Dzień dobry, Nadia. – powiedziała, pracująca w ogrodzie, pani Harrison, gdy akurat mijałam jej dom. Odpowiedziałam jej tym samym idąc dalej przed siebie. Jednym z niewielu minusów mojego małego Rayne było to, że wszyscy bardzo dobrze się znali. Praktycznie nic nie mogło umknąć sąsiadowi, słychać było nawet najcichszy szept. Każdy starał się być uprzejmy, darzyć innych mieszkańców sympatią i szacunkiem, w razie potrzeby służyć pomocą. Nie znosiłam tych wszystkich pięknych słów wypowiadanych przez niektórych z wyraźną niechęcią w głosie. Od śmierci taty sąsiedzi zaczepiali moją rodzinę na każdym kroku pocieszając, bądź wciskając różne mało przydatne prezenty, jakby to miało przywrócić go do życia. Niestety, nic nie było w stanie zrekompensować tej straty, a ja dobrze wiedziałam, iż zachowanie tych ludzi spowodowane jest jedynie litością. Przedtem nikt za mną nie przepadał; byłam dziwnym, dla nie jednej osoby, niepokojącym dzieckiem. Tylko w szkole spotykałam się z odrobiną prawdy. Chociaż większość rówieśników traktowała mnie jak porcelanową laleczkę, której nie wolno nawet dotykać, znajdowały się też osoby potrafiące boleśnie uświadomić mi jaką jestem ofiarą i jak bardzo tutaj nie pasuję. Dla nich liczyły się jedynie spotkania po szkole, dzikie harce, przesądzone alkoholem, urządzane nad jeziorem. Nie obchodziła ich, tak jak mnie, przyroda, muzyka i rysowanie. Wrażliwość na piękno stała się moim przekleństwem. Byłam wyśmiewana przy każdej możliwej okazji, poniżana, utwierdzana w przekonaniu, że jestem nikim. Czasami im wierzyłam, innym razem odwracałam się i odchodziłam w swoje miejsce mając gdzieś ich słowa. Przyzwyczaiłam się do swojej roli w przedstawieniu, jakim była szkoła.

Weszłam do domu stawiając torby z zakupami na stole. Nasze mieszkanie nie było duże, tak samo zresztą jak reszta tutejszych domostw. Ludność utrzymująca się głównie z pracy w warsztacie nie miała pieniędzy na ich rozbudowę, czy wystawne urządzenie wnętrza. Mnie osobiście nie przeszkadzał żółty, odrobinę wypłowiały kolor na ścianach kuchni, który tata odświeżał kilka lat temu, tanie firanki z bazaru i lekko zniszczone drewniane szafki. Nie lubiłam zmian toteż cieszyłam się, iż nikt nie próbował eksperymentować z wyglądem naszego domu, który znałam od wielu, wielu lat. Pamiętam jak, jeszcze razem z ojcem, odnawiałam pokój swój i siostry. Z papierową czapeczką na głowie dumnie spacerowałam z pędzlem w dłoni, nie mogąc doczekać się jego powrotu z pracy. Kiedy nareszcie się pojawił pomknęłam prosto do pomieszczenia, gdzie od rana czekały już wiadra z farbą. Zanim tata tam dotarł cała podłoga, kawałek ściany i ja zmieniły kolor na zielony. Mój ulubiony, żabi kolor, w którym najchętniej widziałabym wszystkie należące do mnie rzeczy. Będąc dzieckiem miałam na jego punkcie totalnego świra.

Włączyłam stojące na szafce radio i zajęłam jedno z czterech miejsc przy stole. Panującą dookoła ciszę rozerwały dźwięki muzyki, a ja zaczęłam wystukiwać rytm palcami. Analizując początkowe uderzenia perkusji i basu w „Heart of glass” Blondie starałam się zsynchronizować moje palce z tym, co usłyszałam. Kilka osób stwierdziło kiedyś, że mam ponoć niezły słuch, bo niewielu ludzi potrafiłoby tak dobrze wyłapać rytm piosenki, ale podchodziłam do tych opinii z dystansem. Owszem, lubiłam i często słuchałam różnego rodzaju utworów, lecz nie wydawało mi się abym miała umiejętność wyczuwania rytmu. Wręcz przeciwnie – od zawsze sądziłam, iż kompletnie tego daru nie posiadam, co szczególnie objawiało się przy próbach wykonania jakiegokolwiek tańca. Ruszałam się mniej więcej jak porażona prądem myśląc, że udaje mi się wymachiwać kończynami zgodnie z muzyką. Na szczęście moja kariera taneczna skończyła się równie szybko, co zaczęła, a mieszkańcy, którzy często zmuszeni byli oglądać te popisy na szkolnych przedstawieniach, odetchnęli z ulgą. Z czasem taniec stał się jedyną formą artystyczną, wręcz przeze mnie znienawidzoną. Zdając sobie sprawę z kompletnej niezdolności do wykonywania płynnych, przyjemnych dla widza ruchów, byłam gotowa zrobić wszystko byle tylko uniknąć ponownego publicznego samobójstwa. Chociaż popełniałam je już niezliczoną ilość razy i w pewnym stopniu znieczuliłam się na kąśliwe uwagi innych, nadal czułam się strasznie słysząc dudniący dookoła śmiech. Za każdym razem ich nieuzasadniona nienawiść raniła mnie głęboko, pozostawiając po sobie trudno gojące się blizny. Przez to wszystko powoli traciłam wiarę w dobre intencje ludzi. Nie potrafiłam wyobrazić sobie, że ktoś mógłby być dla mnie miły tak po prostu, nie dla pozoru by zamaskować swój nowy plan mający na celu moją totalną kompromitację. Wiedziałam, iż nikomu nie mogę ufać, a jednak wciąż nabierałam się na ich powierzchowną dobroć, co niemalże za każdym razem kończyło się dla mnie nieprzyjemnie.

W radio zaczynała się kolejna piosenka, której tytułu i wykonawcy nie znałam. Eksperymentalne brzmienie w ogóle nie wzbudzało we mnie zainteresowania, więc zabrałam się za rozpakowywanie zakupów. W każdą sobotę musiałam wybrać się w niesamowitą podróż do pobliskiego sklepu aby uzupełnić opustoszałą lodówkę i ugotować coś godnego zjedzenia. Początkowo nie był to tylko i wyłącznie mój obowiązek; co tydzień miałam zamieniać się z Laurą, jednak ona korzystając z nieobecności rodzicielki będącej w tym czasie w pracy, wychodziła na spotkania ze znajomymi. W zasadzie szybko do tego przywykłam i starałam się nie narzekać, bo wiedziałam jak ważna jest dla nas praca mamy, a moja siostra najwyraźniej tego nie rozumiała. Zresztą była kimś w rodzaju szkolnej królowej, nie mogła zawieść swoją nieobecnością poddanych.

- Co na obiad? – do pomieszczenia wszedł Joseph, mężczyzna, którego przyszło mi nazywać ojczymem. Oparłam się o blat jednej z szafek patrząc na jego twarz, podczas gdy on przeglądał dzisiejszą gazetę. Miał, mocno siwiejące już, włosy do ramion, równo przycięte wąsy i kilkudniowy zarost. Niebieskie oczy poruszały się szybko za szkłami okularów, kiedy analizował czytany tekst, a wąskie usta wygięły się w delikatnym uśmiechu. Nienawidziłam tego człowieka całym sercem, nie potrafiłam znieść jego obecności w naszym domu. Pojawił się zaledwie półtora roku po śmierci taty i kilka miesięcy później zajął jego miejsce u boku mamy. Jeszcze przed ślubem jadł z nami przy stole, spał w jego łóżku, bez pytania korzystał z biblioteczki. Od pierwszej chwili zdobył sympatię matki i siostry, lecz ja nie dałam się tak łatwo omamić. Sam Joseph wydawał się być przygnębiony tym, iż nie jestem przekonana co do jego osoby i za wszelką cenę starał się mi przypodobać, jednak nic nie było w stanie zmienić mojego nastawienia. Zamiast pozytywnych uczuć, wzbudzał we mnie gniew oraz podejrzliwość. Czułam, że nie jest to człowiek, któremu można zaufać. Nie znałam go zbyt dobrze i nie chciałam poznawać.

- To, co sam sobie ugotujesz. – odpowiedziałam, ze złością wrzucając drewnianą łyżkę do garnka. Joseph odłożył gazetę na stół i spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem. Jak zwykle udawał świętego męczennika, znów to ja byłam tą złą. Nie czułam się niczemu winna, to on za cel obrał sobie konieczność podporządkowania mnie sobie, tak, jak zrobił to z innymi mieszkańcami tego domu.

- Nadia… - westchnął podnosząc się z krzesła. Wiedziałam, że chce do mnie podejść i zapewne wyjaśnić kilka spraw. Nie miałam zamiaru go słuchać, nie chciałam żeby na mnie patrzył, dotykał. Stanął naprzeciwko mnie. Był tak blisko jak nigdy wcześniej, niemal czułam jego oddech na swojej twarzy. Oparł dłoń na blacie, tuż obok mojej. – Daj mi szansę, proszę. – wyszeptał spoglądając mi głęboko w oczy. Jego wzrok palił moje ciało niczym żywy ogień. Zacisnęłam zęby starając się nie dać ponieść emocjom, choć w tej sytuacji było to nadzwyczaj trudne. Wewnątrz czułam straszliwe drżenie, zupełnie jakby w moim ciele trwało trzęsienie ziemi. Myśli kotłowały mi się w głowie, uniemożliwiając odróżnienie tych właściwych od pochopnych.

- Daj mi wreszcie spokój! – wykrzyknęłam mu prosto w twarz, nie mogąc już dłużej znieść panującego napięcia. Mężczyzna otworzył usta chcąc pewnie coś powiedzieć, ale nie miałam ochoty przebywać z nim dłużej w jednym pomieszczeniu. Sprawnym ruchem wyminęłam Josepha i szybko pobiegłam do swojego pokoju zatrzaskując za sobą drzwi, po czym, opierając się o nie plecami, osunęłam się na podłogę. Zdjęłam ze stojącego obok stolika ramkę ze zdjęciem i objęłam kolana rękoma. Starałam się wyrównać niespokojny oddech, lecz przeraźliwy ból w klatce piersiowej spowodowany powstrzymywanym płaczem nie pozwalał mi na to. Nawet soczysta zieleń ścian nie działała na mnie kojąco, jak zazwyczaj. Ściągnęłam z głowy czarną chustę, rzuciłam ją w kąt i rozpłakałam się na dobre. Patrząc na zdjęcie, które trzymałam przed sobą, czułam się bardziej samotna niż kiedykolwiek wcześniej. Fotografia przedstawiała siedmioletnią mnie z tatą na pomoście. Byliśmy tacy szczęśliwi, uśmiechnięci. Nikt nie przypuszczał, że kilka lat później jego już nie będzie, a dla mnie życie stanie się męczarnią. Tak bardzo tęskniłam za tamtymi czasami. Wszystko wtedy wydawało się o wiele prostsze niż obecnie, bardziej magiczne i kolorowe. Każdy kolejny spacer był niczym ekscytująca wprawa w nieznane, gdzie z każdą chwilą odnajdywało się nowe, niezwykle ciekawe rzeczy. Brakowało mi ówczesnej beztroski, myślenia tylko o zabawie, nie przejmowania się problemami. Teraz czułam się jak ptak, któremu ktoś podciął skrzydła. Nie potrafiłam odnaleźć swoich marzeń, a co najważniejsze wzbić się w powietrze i być wolną.

Tęsknota za tatą powoli mnie zabijała. Za każdym razem gdy przypominałam sobie piękne chwile z nim spędzone, nieznana siła ściskała moje, i tak obolałe już, serce. Codzienny widok Josepha spacerującego po domu, jeszcze potęgował to uczucie. Nie był moim ojcem, nie był do niego w żadnym aspekcie podobny, a tata był wspaniałym człowiekiem. Zawsze troszczył się o innych, pomagał bezinteresownie, nie mógł przejść obojętnie obok cierpiącego zwierzęcia, co dopiero człowieka. Nasze mieszkanie zawsze przepełniała radość, śmiech i dźwięki jego gitary, która dziś stoi zakurzona obok mojego łóżka. Odkąd żył z nami Joseph nic nie było takie jak niegdyś. Już nie dało się słyszeć promiennego śmiechu, ani cudownych melodii. Mężczyzna nie potrafił być tak życzliwy i spokojny jak mój ojciec. W jego oczach widoczne było coś dziwnego. Coś, czego nie potrafiłam rozpoznać, ale bałam się tego. To nie pozwalało mi na jego akceptację; był dla mnie zupełnie obcym człowiekiem, panoszącym się na nie swoim terenie. Przeciągnął mamę i Laurę na swoją stronę, przez co czułam się nieswojo we własnym domu. Traktowano mnie jak źródło wszelkich kłopotów, bo nie umiałam nawiązać kontaktu z ojczymem, miewałam problemy w szkole. Coraz częściej zwracano uwagę na moje błędy, nie osiągnięcia. Byłam niedoceniana, chwilami też niezauważana przez własną rodzinę, a to tak bardzo bolało. Osoby, które kochałam odwróciły się ode mnie na rzecz kogoś, kto był prawie nieznajomy. Mogłam płakać dniami i nocami, krzyczeć, jednak wiedziałam, iż nikt tego nie usłyszy. Spojrzałam na ścianę z wyraźnie widocznym jaśniejszym fragmentem koloru, gdzie niegdyś wisiał obrazek przedstawiający Jezusa. Zdjęłam go tuż po pogrzebie; wtedy właśnie przestałam wierzyć w czuwającego, pomagającego ludziom Boga. Dla mnie był kimś okropnym, rządnym cierpienia, który żywił się ludzkim bólem. Z każdym dniem, miesiącem i rokiem utwierdzałam się w tym przekonaniu. Nie pamiętałam kiedy ostatnio spotkało mnie coś dobrego, co zmieniłoby mój pogląd na ten temat. Poza drobnymi cieniami radości, jakie pojawiały się najczęściej kiedy byłam sam na sam ze swoimi myślami, nie miałam powodów by cieszyć się z błahostek jak inni. Lata przeciekały mi przez palce, a moje życie wciąż stało w miejscu i nic z nim nie robiłam. Już od dawna czułam się martwa, chociaż zmęczone ciągłą walką z myślami i uczuciami ciało wciąż funkcjonowało.

 __________

 Tytuł: Czarna bandana, słodka Luizjana - Red Hot Chili Peppers, Dani California

 Co prawda, miałam zaczekać z publikacją rozdziału pierwszego i napisać trochę materiału na wszelki wypadek, jednak postanowiłam w ten sposób podziękować Wam za cudowne komentarze, a kolejne części dopisać sobie w ferie. Jest mi niezmiernie miło, że tyle osób wyraziło swoją opinię na temat prologu. Na prawdę, nie spodziewałam się tak wspaniałych opinii. Dziękuję serdecznie!

Tak, jak poprzednio - nie podam dokładnej daty pojawienia się rozdziału numer dwa, bo po prostu sama nie wiem, kiedy to nastąpi. Tymczasem obecny pozostawiam Wam. Ogólnie jestem z niego zadowolona, być może mogłam bardziej postarać się, co do jego długości, lecz nadrobiłam to w kolejnych częściach. Cóż, ostateczna opinia należy do Was :)

Pozdrawiam!